Yıldızsız Gecelerde Bile Sevdim

Yıldızsız Gecelerde Bile Sevdim

Ben seni…
Gökyüzünün utançla başını eğdiği,
Yıldızların bile doğmaktan vazgeçtiği gecelerde sevdim.
Karanlık, karanlığa bile dar geliyordu,
Ve ben, orada
Kendimden önce seni arıyordum.

Bir ömürlük sükûtun içinde yankılanan adındı,
İç çekişlerimin orta yerinde,
Kanayan bir şiir gibi anıyordum seni.
Kalbim, kimsenin görmediği
Bir mezar taşıydı sana.
Ve her gece,
Orada ağlıyordum sessizce.

Senin gidişin,
Bir şehrin sessizce yıkılışıydı içimde.
Duvarlar çökmedi… ama ben çöktüm.
Ve her sabah,
Kendimi toplamış gibi yapıp,
Sensizliğe alıştım dedim.
Yalan söyledim.

Ben seni…
Yalnızca varlığınla değil,
Yokluğunla da sevdim.
Bir başkasının ellerine alışacağını bile bile,
Senin hayalini kendi avuçlarımda büyüttüm.
Kıskanmak bile haram geldi,
Çünkü aşkın harcında kendimi yok ettim.

Yürüdüğüm her kaldırım,
Seninle yan yana yürüyemediğim içindi.
Rüzgâr yüzüme her çarptığında
Senin tenin sanıp ürperdim.
Ve geceler…
Birbirini boğan düşüncelerin
Boğazımda yumru gibi kaldığı geceler…
Ben orada bile,
Sana ihanet etmedim.

Ben seni,
Bir gülüşünü kaydedemeden,
Bir vedanı bile hak etmeden,
Ama yine de içimde sonsuzmuşsun gibi taşıyarak sevdim.
Sen hiç “kal” demedin,
Ben hiç “git” diyemedim.

Ve şimdi…
Yıldızsız bir gökyüzünün altındayım yine.
Sen yoksun,
Ama senin adınla başlayan her nefesim hâlâ
Sana ait.

Ben seni,
Hiç ışık olmadan,
Kör bir yüreğin kör kuyusunda,
Sadece inançla,
Sadece sevgiyle sevdim.

Ve bil ki…
Yıldızsız gecelerde bile
Senin adını göğe yazacak kadar çok sevdim seni.

Mehmet Bildir