Yıldızsız Geceler Anneciğim

Bu akşam göklerdeki kızıllığa bakarken,
Gözlerimden iki damla ateş süzüldü sanki...
Ateşler katre katre yüreğimi yakarken,
Kahroldum anneciğim, bir an öldüm inan ki.

Feryadımı kainat duysun diye haykırdım,
Boğazımda hıçkırık, kördüğüm oluverdi.
Gördüğüm tüm çiçekleri dalından tutup kırdım,
Yüreğimdeki güller bir anda soluverdi.

N'olur anneciğim, ne olur sen duy sesimi
Bırak solsun çiçekler, sen solan gülüne bak!
Vursam bütün gücümle, kırsam leyl kafesimi,
Karanlıkta yolumu bulmam için bir mum yak.

Bırak gökte yıldızlar yolum aydınlatmasın.
Zaten gözümün değil, gönlümün yolundayım.
Yeter artık ne olur dertlerim ağlatmasın,
Yıldızsız gecelerin soğuk kollarındayım.

Anneciğim, yüreğim sanki taştı,taşacak.
Senin dualarınla biter bu işkenceler.
O zaman gör; Murad'ın kaf dağını aşacak,
Yıldızsız olsa bile bitecek bu geceler.

(Ankara 1998)