Yıldızsız Evren Şiiri - Sami Bekmez

yastık taştan,
yorgan camdan,
oda duvarları tül tül buzdan.
dokundukça
akıntıya kapılıyorum
bu akşam.
önce mutlu anlar,
peşi sıra huzurlar,
burgu, burgulanıp
karadelikte kayıp, akıyorum.

çelik kasalar
ve
devasa binalar,
kibrit çöplerince incelip,
geri geri ivmelenirken;
dünya top güllesince,
mercimek tanesince
yitip kayboluyor gözümden.
burgu, burgulanıp
karadelikte kayıp, akıyorum.

ay kürenin her hali
ışık hızında.
gezegenler, et top misali;
ve
göktaşları balerinlerce.
yağmurlar kuru, kupkuru;
Rüzgar sessiz
orada eserken.
hani çocukluğum
ve sevinçlerim,
ya olmayan gençliğim..
burgu, burgulanıp
karadelikte kayıp, akıyorum.

saatte bir evren,
sabaha dek çok evren
akıp giderken,
umudun türküsü
çığlık bile atmadan,
sağa sola çarpmadan,
çocuklarım,
olmayan sevdalarım
ve
yarım yanım.
burgu, burgulanıp
karadelikte kayıp, akıyorum.