Yıldızlı Pekiyi Şiiri - Urungu Şad

Yağmur akıtıyor damlalarını evin çatısına, fethe giden ordular gibi…
Bazen duruluyor, oluyor tek tük, bazen ise haykırırcasına akıyor gök maviden…
Yağmurlu gecelerde karanlığa bürünüp fırtınalı bir denizin dalgası misâli kabarıp…
Hele ki yok mu o dalgaların sanki ben bir sahilmişimcesine bana vurmaları? ..
Asırlarla oluşan kara aşıntısını bende bir ânda oluşturmaları…
… ve geri çekilirken hiç tanımadıklarımla beni yamamaları!
Ödevini yapmamış ve kara tahta karşısında zor durumda bulunan öğrencilere dönüyorum bu zamanlarda…
Sorulan ya da sorulacak hiçbir sorunun cevabını bilmiyorum. Söz hakkım geldiğinde utanmalarım, sıkılmalarım ve ık mık edişlerim de cabası…
Ama mecbur değilim ki ben bu dersi sevmeye…
İlgim ya da becerim yok ki konularına…
… ve hâliyle yok bir cevabım sorulanlara…
Kırık not mu alacağım?
Olsun.
Sınıfta mı kalacağım?
Bıraksın yetki kimdeyse…
Ulan!
Ben, ömrü sürmekte olan ben, bir matematiği sevmedim, geometriyi, bir de sensizliği…
Zorla Hipotenüs’ü sevdirmeye çalıştılar bana…
Oysa ki üçgenin iç açılarının toplamı kadar belliydi gönül okumun düştüğü yer…
Yeri gelir iki musluktan akan su dolduramazdı havuzu; ama gözlerimden akan her yaşın sahibini kime sorsan belliydi cevabı…
Sen!
Farklı şehirlerden gelen iki araç daha yaklaşamamışken birbirine, ol gözlerden akan yaşlar birleşirdi kalbimde!
Senin “bu değil” diye söylenip işaretlemediğinde!
Benim seni dört işlem gibi sevdiğim hâlde, sen denklemler kuruyordun kendince…
Sen tarafımda olmam gerekirken ben, sırf eşitsizliğin yüzünden kalıyordum yerimde…
Hani neresinde bunun kâr?
Ki sen bununla da kalmadın yâr!
Etkisiz elemana çevirdin beni…
Ama ben, seni kendime her bölüşümde kendimi verdim;
Kalan,
Pi sayısı kadar değişmez bir yalnızlık…
Şık: A) ŞK
Cevap: Doğru
Yanlış olan Matematik…
Onun mantığı ermez buna ne de olsa…
Ders belleyip harıl harıl çalıştığıma!
Ve sözüm var Orçun’a!
“Otur!
Pekiyi!
Yıldızlı…”