Yıldızlarla Ağlayan Şehir

Yüz binlerce ışık içinde yüzerdi.
Kara bulutun yorgun yıldızları
Onlar son pembeleriydi ilk kalp atışlarının
Kokusunu yitirmiş bir ilkbaharla
Ağır ağır inerken damlalar
Toprağa mı, denize mi, bilmeden.
Yağar dururdu saatlerce aralıksız

Uykudaki düşünceler yayılırdı,
Uzak dizelerin her hücresine.
Susardı dil, acılar susardı o kısacık mevsimde
Solan bir yürek gibi, hüzzam esen şarkılarla

Susardı kemanımın telleri, deniz susar, söz susardı.
Tepesinde yıldızlar ağlaşırken şehrin.

Güldükçe ruhum,
Dans ediyordu bilinmeyen ışıltılar.
Bir şehir ağlıyordu hiç durmadan
Kıyısından sahile çarparken dalgalar
Çırpınıyordu bir kızıl gözlü balık.
Su sandığı cama vurarak
Aydınlığında titrek bir akvaryumun.

Upuzun uykuya yenilmişti gölgeleriyle
Sımsıcak bir temmuz gecesi.
Havuzunu özleyen bir mavi balık
Ve açıkta bekleşen sessiz tekneler.

Binlerce, ama binlerce efsane dolaşırdı,
Mahzun semalarında
Koyun koyuna pembe bulutlara yakın.
Ne büyük ihtişam, ne kalabalık derdi gören!
Koskoca bir yalnızlıktı oysa
Yıldızlar altında ağlayan şehir.