Yıldızları Yakarak Şiiri - Aşkın Güngör

“Deli, ” deme!
İçimden geldi sadece
sana yine ulaşmak.
Anlamı var mı, yok mu,
çok fazla sorgulamıyorum.

İstedim ki, bil,
yaşam denen şu uzun şiirin
devrik dizelerinden birinin üzerinde
konaklayan bir “kafiye” var
–üstelik alabildiğine aykırı duruyor bütün içinde.

Yine istedim ki,
konuştuğun,
yemek yediğin,
ya da sadece
geçmişe ait huysuz anıları
burnun sızlayarak düşündüğün minicik an içinde
bir başına olmadığını anla
–apansız esiveren bir yel gibi serinletiyorsun bir gizli adamın aklını
ve gözlerine çepeçevre yüzün çöküyor
(bir bilsen, nasıl ağır,
sesi kırılıverecekmiş gibi nahif bir yüzü düşüncede taşımak!) .

Bir kez daha istedim ki,
duy,
senin gerçekliğinde harflerden,
kelimelerden,
kağıttan oluşmuş bir meçhul de olsa,
şehrin bir yerlerinde,
gecenin az yıldızlı şalını omuzlarına örterek
ve ay ışımasıyla savrulan tozları ciğerlerine çekerek
nefes alan “biri” var
–hem çocuklar gibi de şenleniyor
“var” olduğunu tüm benliğinde hissedince.

Mutlu ve mavi ol!

(Gri Kedi aya baktı ve gördü
yıldızların geceden taştığını.
Dedi: “Yine kentin bir yerlerinde birileri sevdalanıyor olmalı;
yoksa nasıl pupulama dolsun böyle karanlığın kucağı?
Işıkları sönünce alçacık evlerin,
yıldızları yakarak aydınlattı geleceği
yine bir sevgili.”)

(13 Haziran 2002)