Yıldızları ve Yokluklarıyla... (DENEME)

Bugün,aylardan beri ilk defa gökyüzünü gördüm. Evet, ilk kez.. Öyle berraktı ki anlatamam. Yıldız kümeleri vardı ve sanki bir eli andırıyorlardı. Hepsi; Uzak, donuk ve çok sönüktüler. Ama ayrı bir tane vardı ki, öylesine parlak ve yakındı ki … Sanki göz kırpıyordu bana, sanki canlıydı ve beni istiyordu, çağırıyordu yanına … Gülümsedim ona en içten halimle. Bu beni mutlu etti hayret! ...

Ama o benim için çok parlak bir yıldızdı ve sanki ben, o yıldız kümeleri kadar sönüktüm onun yanında. Işığı gözlerimi kamaştırdı ama ben onun yansımalarıyla varlığımı sürdüremem. Belki çok isterim ama asla olmaz bu … Asla! ...

Belki bir hayal, çok güzel, çok özel bir hayal ama sadece bir hayal.. Ve öyle kalmalı … Onda ki bu parlaklığı yok edemem. Buna hakkım yok, kendi donukluğumu veremem ona, haksızlık bu.. Bensiz; O uçsuz bucaksız gökyüzünde, her gün biraz daha yükselerek parlamalı o ve ben ona bir zincir olmamalıyım hiçbir zaman …

Yokluğu yaşamaktansa, anlatmalıyım onu … O benden kopmalı ki, bende huzura kavuşayım, onun parlaklığı ile avunayım. Ara sıra çıkıp pencereme, gülümsemeli, el sallamalıyım ona sadece.. Ve demeliyim ki insanlara; “İşte, o benim yıldızımdı…” Ve onlar da gülmeliler bana ve; “Hadi oradan sende, o yıldız nerde, sen nerede … Sen asla ona ulaşamazsın” demeliler….. Ve ben, için için gülerek “Haklısınız” demeliyim….

Ve kendi karanlığımda sadece kendimi tüketmeliyim. Ya da yokluğu en iyi şekilde anlatmalıyım tüm insanlığa … YILDIZLARI ve YOKLUKLARIYLA! .........