Yıldızları Saklı Kent Şiiri - Suna Doğanay

Kayıp kayıp gidiyordu uslanmaz bir yunusun sırtında.
Bilmem hangi anıların hor baktığı, yazılmamış hayallerimiz
Akıl erdiremediğim, bizi bizden uzak tutan,
Dağılan bir kuşak gibi yıldızların yok olduğu
Fırtına sonrası ölü dalgalarla yaktığında içimizi

Orada burada unutulmuş zamanlar
Pul pul iniyordu kirpiklerimden.
Bir kadın ve bir çocuk hayaleti
Sürüklenip siliniyordu ansızın gözlerimden.
Dere yatağında nutuk atarken baykuşlar

Sen ki; tutamazsın sivri dilini şair.
Tutamazsın, çünkü içindeki yüzlerce çiçek
Savunmasız yürüyecek pamuk ipliğinde.
Utanç verici sabahlara doğru az sonra, her yerde
Bir işaret, bir uyarı levhası için
Birkaçının ölmesi mi beklenecek?

Dinleyin… Henüz bitmedi sözlerim
Geri sayıyorum bütün bir ömrü, hepsi
Ama hepsi birbirinden beter.
İnişe geçiyor damıtılmadan dizeler
Sesleniyorum, dönüp bakmıyorlar, dinlemiyorlar.
Çünkü herkes sesime sağır
Tırnakları sökülüyor ruhumun, çırpınıyorum
Ölüm kol gezerken her köşesinde sokaklarımın

Sorarım bu kaçıncı döşenişi eskitilmeden?
Tek dokunuşta çöküyor kaldırımlar
Sokaklar balçık denizi, adresi belirsiz kurşunların
Usancı, bıkkınlığı, çaresizliği yaşıyor herkes
Uyandırıyoruz sırtlan gülüşündeki okyanusları…

Kim çağırdı çekirge kuşunu otağımıza?
Hangi diken dağıttı güllerimizi bilmem ki?

Isıtıp ısıtıp önümüze serdiler.
Çürümeye yüz tutmuş nefeslerini
Her gün yeni bir denklem ve düzmece raporlarla
Korku ordusu yaratıldı içimizde.

Dinleyin… Henüz bitmedi sözlerim
Hapis kaldı aylak düşlerimde umutlar
Saklı bir yıldız gibi sabrım da, inancım da
Bir başka gezegenin karanlık odalarında
Yoldan çıkmıştı bulutlar, sendeliyordu ağır ağır ışıklar…

Şimdi bütün yıldızlar yokuş aşağı kayıyorlar.
Gökyüzü soluk mu soluk, sesim ezelden yorgun
Ömrü acılarla dolu bu şehrin, bir derin
Bir karanlık yalnızlığında çaresizim.

Biz acılara değil, yaratanlara şaşarız.
Onlardan öğrendik en akılcı öğütleri.
Bata çıka yürümeyi, gömülmeyi diri diri
Yıldızları saklı kentin kanatları altında…