Yıldızlarda Kaybolan Hayaller

Eskiden gökyüzüne bakarken
Ufukta görünen çoban yıldızıyla
Süslerdik hayallerimizi
Uçurtmalarla dilekler yollardık
Alnımızın akıyla
Yüreğimizin paklığıyla
Semanın derin endamına dalar
Arzuhallerimizi
Ve
Canlı canlı yaşadığımız
Rüyalarımızı zevkle anlatırdık…

Çekinmeden söylerdik her şeyimizi
Cesurduk;
Çünkü güveniyorduk, sırlarımızla yoldaş bilirdik onları
Dertlerin en incesini bile dile getirirdik
Gizlimiz, saklımız ufuklarda bize gülümseyen
Yıldızların pençesinde saklıydı
Onlar, hayallerimizin son noktasıydı…

Gecenin karanlığında;
Başları kaldırıp semayı izlerken,
Galaksinin içindeki küme küme yıldızları
Hep yanımızda bulurduk…

Bulutlarla yıldızımız hiç barışmaz
Kara grupları hep hain bilirdik
Neden kıskanırsınız ey bulutlar!
Demeden geçemiyorduk bir türlü.
Çekin perdelerinizi, açılsın ufkumuz!
Yıldızlarımızı saklamayın derdik hep.
Çıldırırdık;
Nahoş naralarla rahatsız ederdik çevreyi
Zikre dalan kainatın
Yaramaz çocukları gibiydik.
Yalnızlığı asla kabullenemezdik,
Bulutların, sırdaş yıldızlarımızı örttüğü anlarda
Deli fırtınalar kopardı yüreğimizden
Fışkıra fışkıra tükenmezdi asi dalgalarımızı…

Yalnızlığın
Allah’a mahsus olduğunu bile bile
Bir nefes bilirdik yıldızları,
Hele ki çoban yıldızı!

Sanki bizim için yaratılmıştı
Gecenin avazında
Köy çeşmesinin başında otururken
Ve
Yürek yakan ağıtlarımızı patlatırken
Bir tek o dinlerdi bizi sanki
Deli dolu sevdalarımızın,
Ağlatan hikayelerimizin,
Acılarla dolu gerçeklerimizin…
Çare olarak çoban yıldızının
Hakemliğine başvurur
Müvekkil olarak bırakırdık ona kendimizi…

Ay ışığını parlaklığıyla
Kınalı gelinler gibi süslenirken yeryüzü
İster istemez delikanlı aşklarımızı hatırlardık
Belki sessiz görünürdük
İnanın hep kan ağlardık
Delip deşerdik içimizdeki gönül yarasını
İşte bu yüzden yıldızları
Dost edinir, dost sayar
Hekim olarak bir tek yıldızları bilirdik!

Yüreğimizdeki hayallerle
Yıldızlara sığınırdık
Kahpe dünyanın esareti sararken benliğimizi
Tutuklaşıp dert anlatamayan yüreğimiz
Yıldızların gönüldaşlık yapmalarıyla
Gına gelir;
Boşalıncaya kadar
Hüngür hüngür ağlamalarla
Kalıplaşan dertlerini dökerdi ortaya…

Neden kopardınız yıldızları bizden
Eskiden bulutlara çatardık!
Her nedense;
tek suçlu olarak onları bilirdik çünkü.
Onların masum olduğunu zamanın
Acımasız serüvenleri nasıl da gösterdi bize!

Belki kabullenemezdik;
Yıldızların da bir gün kayıp gitmelerini…
Bağlanmayın, umutlanmayın, heveslenmeyin
Yağmur yağdırması gibi gösterip de
Gözyaşı akıtan bulutların
Hüznünü daha yeni yeni anlıyoruz.
Kapalı kapılar ardında yıldızlarla
Savaşıyordu belki onlar!
Ne olur, ne olur!
Aldatmayın, aldatmayın
Bu masum yürekleri,
Siz de kaybolacağınızı bildiğiniz halde
Nedir bu yaptığınız insaflık?
Yalnızlıkla hissetmesin kendilerini
Bu canlar, bu yürekler!

Ne bilirdik!
Güneşin parlaklığının
Yıldızları da dize getireceğinden
Ve;
Ufukta ki tek kralın güneşin olduğundan habersizdik,
Yıldızlara anlattığımız;
Dertlerimizin, kederlerimizin,
Hayallerimizin, duygularımızın
Ve paylaştığımız sırlarımızın
İleri de kocaman bir
Karanlığın boşluğuna düşeceğinden…

Büyük ümitsizliklerle dolu
Her yeni uyanışımız, nefes alışverişimiz.
Yıldızlara
Ve de hiçbir şeye güven kalmadı artık.
Ufukta yıldızların pençesinde kalan
Hayallerimizin peşindeyiz
Arıyoruz, tarıyoruz
Bulamayacağız onu da biliyoruz!

İşte şimdi her şeyin farkına varıldı
Asıl cevherimiz;
Çocukça, hiçbir şeyden habersizce;
Yaşadığımız, tattığımız, kokladığımız, anladığımız…
O eski hatıraların ve acıların canlılığı
Ve hala heyecan verici oluşları…

Uçup gitti birbiri ardına;
Güvencimiz,
Sevincimiz,
İnancımız,
Sevdamız
Ve de;
O yere, göğe sığdıramadığımız
Koskoca HAYALLERİMİZ.

Sadullah ÇİÇEK – 22.03.2011 – SALI - DENİZLİ