Göğü Dolduran Sen Şiiri - Ahmet Ceylan

Kalbim bedenimde koca bir darağacı,
Kime sevdim dedimse gelir önünde durur…

Gözlerin de hapsolmuş sahipsiz ruhum,
Damla damla süzülüp yüzüme vurur…

Ben dahi kıyıp bakamazken, benim olana bile,
Yıldızlara kızıyorum! Çehreni saçıyorlar göğe…

Hırsımdan, namussuz sokakları çınlatıyor topuklarım,
Aşkından ey yâr kapında kul oldu umutlarım…

Kul dedikleri kusurlu, kusursuz olan Malikmiş,
Cehennem olsa da göğsün, bu garibe cennetmiş.

Cennetime sığınsam yetim çocuklar gibi,
Kıyamet kopsa ne! Yokluğun mahşer yeri…

Pespaye bu sözler, dönüşü yok incitir, incinir,
Bir bakışın, bir özrün fırtınalar dindirir…

Geçip giden zamanın ardında koşar “keşke”ler,
Tut haydi bırakma! Yitip gitmeden düşler…

Bak manzara aynı göğe yine sen doldun,
Gün oldun, gece oldun, yıldız oldun, ay oldun…