Yıldızlar Ve Sen Şiiri - Yılmaz Sezgin

Soğuk bir kış akşamı
Yıldızların tek düze seçilebildiği
Karanlığın karla aydınlandığı gecede
Rüzgarın uğultusuyla
Uçuşan kar tanelerini seyrederken
Yalnızlığımla baş başa
Düşüncelere dalıyorum
Çevremdekilere aldırmayacak
Onları duymayacak kadar
Sensizliği böyle paylaşıyorum ancak
Beni kimse anlamıyor
Sende anlamadın
Ne istediğimi, nasıl sevdiğimi
Anlamadın çaresizliğimi
Artan kar fırtınasının etkisi ile
Düşüncelerimden sıyrılırken
Bedenimin hissetmeye başladığı soğukluğu
Ruhumun hissettiği an
Korkuyla ürperiyorum
Hayallerime ulaşabilecek miyim
Diye ürperiyorum
Seninle yaşayamadığım zamanı
Bundan sonra yaşayabilecek miyim
Diye ürperiyorum
Ürperiyorum çünkü
Sonsuzluğun göbeğine savrulurken
Son kez seninle olabilecek miyim
Biliyorum ki hayır
Yıldızların karla
Senin hayatla bütünleştiğin gibi
Bende yalnızlığınla bütünleşiyorum
Aralık 1991