Yıldızlar ve Sen Şiiri - Uğur Yılmaz

Yıldızları seyretmektir Seni Sevmek,
En karanlık geceleri güneşin ışığıyla parlatan bir ay misali,
Ve üzülmesini beklemek gidişlerin ardından,
Gelişleri düşleyen yalnız bir adamdan...

Yıldızları seyretmektir Seni düşünmek,
Hiç akıldan çıkmayacak kadar sıkı tutunan bir anılar zinciri gibi,
Ne gözlerini ne de Seni,
Ve hiç istememektir filmin sonuna gelmeyi...

Yıldızları seyretmektir Seninle konuşmak,
Adını kalbime sonsuza dek çınlayası bir çığlık ile bağırmışım,
Sustuğum en sessiz odalarında beynimin,
Fısıldıyor bir bebek şimdi adını Senin...

Yıldızları sevmektir Senin varlığın,
Ne unutabilirim güzelliğini gözlerindeki ışığın,
Ne de Sen unut,
Aşkını, Sana vurgun Aşığın...

Şu anda ve şimdi,
Tıpkı sonsuza dek ve hiç bitmeyecek gibi,
Yıldızları sevmekteyim, Seni izlerken...
Yıldızları izlemekteyim, Seni Severken...

Derler ki;
Herkesin gökyüzünde bir yıldızı varmış,
Derler ki;
Nerede olursan ol, 'yıldızını görmek' istemeye bağlıymış...

Ben Seni,
En bulutlu gecelerin alaca karanlığında,
Ve umudun bittiği anlarda bile görüyorum...
En parlak yıldızım,
Seni, bir yıldızın dünyaya ışığını gönderme isteği kadar yoğun ve aradaki mesafe kadar çok Seviyorum...