Ben kendimi bildim bileli
yıldızlarla konuşurdum.
Gece çöker, içimde bir ağırlık,
gökyüzüne bakar
en parlak olanı bulur
ona fısıldardım derdimi.
Kimse anlamazdı,
o anlardı.
Hiçbir yere gitmezdi,
hiçbir şey söylemezdi
ama hep dinlerdi beni.
Sonra zaman geçti.
Bir gün baktım
yıldız yok.
Sanki yılların biriktirdiği her şey
bulut olup çökmüş üstüne.
Uzanmak istedim,
göreyim istedim…
Ama yoktu işte.
Görmeyince
ben de sustum.
Sustum…
Ve en zayıf yerimde
tek bir cümle kaldı:
“Bulutlar ne zaman dağılacak anne?”
Kayıt Tarihi : 20.11.2025 21:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!