Seni üşüten o büyük titremenin sığınaklarında,
Yarınlarını yok eden depremleri ben de yaşadım.
Sanki içimde asırlardır seni bekleyen bir yelkenli duruyordu
Ve seni uzaklara, çok uzaklara götürmeyi işte o an istedim.
Gecelerin suskun kelimeleri vardır, konuşmayı sevmeyen. Bir akrep kıskacında kıvranır dakikalar. Sönmüş yıldızlar son bir gayretle ışımak ister gökyüzüne sevdasını. Ay kıskanır, güneş saklandığı yerden ayrılır ve bu garip devrana yağmur bulutlarıyla gözyaşı gönderir.
Bir gece masum uykuların koynunda, sarmaş dolaş uykuların en tatlı yerinde rüyalar bölünüverdi. Ölüm gizli elbisesini giyerek dalmıştı varoşlara. Doğayla işbirliği yaparak tüm hiddetiyle salladı şehirleri, yıktı ansızın evleri, kentleri. Yıldızlar gökyüzünde kümelenmiş, ağıt yakan yürekleri izliyordu kızıl gülüşleriyle. Yıkıntılar arasından yükselen feryatlar gökyüzündeki ölüm tarlalarına ulaşıyordu.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
