Yıldızlar Gibi Şiiri - Ümit Görcan

Hiç güneş görmeyen bir odanın,
Köşe dibinde çıkan masum bir çiçekti.
Karanlığa meydan okumuş,
Kokusunu esirgememişti.

Kalbi papatya kokuyordu,
Elleri toprak, sevmişti gökyüzünü,
Gözünde ışık vardı, yıldızlar kadar güzeldi.
Dilinde boşluk uçsuz bucaksız…

Gün battıktan sonra dünyaya gülümseyen,
Yıldızlar gibiydi.
En güzel şarkının nakaratında saklıydı adı,
En güzel şiirin kafiyesinde…
Karanlıktan korkardı,
Değiştiremedi gözlerinin rengini
Ağlardı, gökyüzü kızardı sevdiğine,
Sanki hiç bitmeyecek masalmış gibi.