Yıldızlar döküldü Şiiri - Yorumlar

Mayıs ayı o kadar güzeldi ki, insanlar keşke bu mevsim hiç bitmese diyordu. Sevinç ve neşe sarmıştı dört yanı… Orman ilkbahar güzelliğinde, dere köpürerek çeşitli sesler çıkararak daha büyük akarsulara karışmak için var gücüyle akıyor, akıyordu. Derenin kıyılarını sazlar ve yabani rengârenk çiçekler süslüyordu. Çeşitli kuşlar, uçan kelebekler, meleyen kuzular tabiat ananın yeniden dirilişini çeşitli sesler çıkararak kutluyorlardı. Anadolu’nun bağrında olan bu köy bu kadar güzel olmasına rağmen yaşantısı tam bir orta çağı andırıyordu. Halk sadece gerekli ihtiyaçları almak için kasabaya on saat yürüyerek gidiyordu. Gerekli ihtiyaçları ise tuz gaz yağı eğer vesikaları varsa birazda Sümerbank bezi… Çünkü o yıllarda ne yol ne de taşıt vardı. Köyde yaşayan halkın birkaç baş koyunu, biraz da kara sabanla ekilecek tarlası vardı. Genellikle kışlar sert geçer ellerinde olan imkânla geçinmeye çalışırlardı. Kaderine terk edilmiş bu insanlar tüm yoksulluklarına rağmen tok gözlü, sevecen ikram etmeyi seven iyilik numunesi insanlardı. Bu hikâye o insanların hikâyesidir.
Hasan kâhyanın oğlu Halim, şu günlerde Ankara, dan dan köye gelecekti. Askerlik bittikten sonra Halim polis okululuna gitmiş polis olmuştu. Hasan kâhya her baba gibi oğluyla iftihar ediyordu. Köydeki gençlerin aileleri ise çocuklarına Halimi örnek gösteriyorlardı. Yanlız Hasan kahyanın bir korkusu vardı.Oralarda bir şehirli kız bulurda bizi unutur..bu vesvesesinden dolayı her mektubunda köye gel seni evlendirelim Elif büyüdü,biliyorsun güzel çocuktu.Şimdi ise dünya güzeli gelinlik bir kız oldu.Çoklarının Elif’te gözü var ama,O benim gelinim olacak diyorum kimse onun için cesaret edemiyor diyordu. Halim ise her gelen mektubu gülerek okuyor, şu babama şaşıyorum kendi düşüncelerini gerçeklendirene kadar her şeyin üstüne cesaretle gider. Baksana her gönderdiği mektup da Eliften söz etmeden edemiyor. Galiba kurtuluş yok. Bende annemi babamı görmeyeli epey zaman oldu. Şu kullanmadığım izinleride alayımda senelerin hasretliğini dindireyim dedi.
Halimin geleceği gün köy halkı köy meydanında toplandı davul zurna eşliğinde karşıladılar Halim’i. Kolaymı onlarında devlette bir adamları vardı. Nede yakışıklı olmuştu polis üniforması içinde. Bütün yüzler gülüyordu Gülsüm bacı kalabalığı yararak sarıldı oğluna öpüyor kokluyordu. Hasan kâhya: Beni geçti anan –Şöyle yana çekilde bende sarılayım oğluma. Mutluluklarına diyecek yoktu. Evin yolunu tuttular.
Horozlar ötüyordu: Halim sabah oluyor galiba, şu horozların sesini bile özlemişim dedi. Mutfaktan sıcacık ekmek kokusu da geliyordu. Yataktan kalktı pencereden dışarıya baktı sislerin arasından güneş doğuyordu… Çocukluğunu anımsadı, gülümsedi. Her gün şu vadiyi aşar delik çarıkla köyün çocukları ile köyümüze iki saat uzağındaki okula gider gelirdik kimi zamanda öğretmen hiç olmazdı. Diğer zamanlarımda da koyun otlatırdım.
Geçmişi anıları gözlerini sulandırdı. Elinin tersiyle sildi. Annesinin yanına gitti, annesi ekmek pişiriyordu…- niçin kalktın yavrum yorgunsundur sen git yat ben ekmeği pişirdikten sonra koyunları sağacağım… Sütü kaynattıktan sonra seni kaldırırım. Ah anam öpülesi elleri olan anam yılların yorgunu sen olduğun halde yine beni düşünürsün. Sarıldı boynuna annesinin yardım edeyim ben sana.- bana en büyük yardımın gidip yatman olacak kınalı kuzum.
Sofra kurulmuştu sıcacık süt taze ekmek Hasan kâhyanın keyfine diyecek yoktu. Hep o konuşuyordu kahvaltı bitmişti.-şimdi asıl konuya gelelim dedi. Halim biliyordu ne söyleyeceğini gülümseyerek dinliyordu. Senin zamanın kısıtlı bu gün kızı görmeye gitsek derim. Elif kızı görmeye.
—Kızararak başını önüne eğdi. Madem öyle diyorsun annemle gideyim de göreyim…