Benim birçok arkadaşım var.Tıpkı gökteki yıldızlar gibi.Sayısını bilmeyeceğim ve sayamayacağım kadarlar.Benim zor zamanlarım, karanlık gecelerim vardır.Önümü dahi göremediğim anlarım.Bu zamanlarda arkadaşlarım yıldız gibidirler bende dünya olurum.Uzaktan hepsi görünür, biz buradayız derler ama ışıkları o kadar zayıftır ki önümü aydınlatmaya bana yol gösterici olmaya yetmezler.Arkadaş gibi görünüpte benim o halimi umursamayanlarda vardır.Tıpkı yine yıldızlar gibi kayıp kaçarlar, beni karanlıklarıma iterek.O anda, en zor zamanımda, en zifiri karanlığın koynunda olduğum an dostum gelir yanıma.Bir tepenin ardından üzerime ay gibi doğar.'' Korkma dostum ben seni karanlıkta bırakıp, kayıp gitmeyeceğim ''der.Ve onun bana yolladığı ışık süzmeleri ile önüm biraz aydınlanır ve yürümeye başlarım.O benim dostumdur.En kötü anlarımda yanımda olur, bana ışık olur.Ama karanlıklarımdan tam olarak kurtulamam yinede.Ailem gelir en son olarak.onlar tek kişi değildirler.Babam, annem ve kardeşlerim.Hep beraber bana yardımcı olurlar.Karanlıklarımdan bir an önce kurtulmam için güneş olurlar.Önüm tamamen aydınlanır, kötü anlarım geride kalır.
Bu yüzden Yıldızlar arkadaşım, Ay dostum,Güneş ailemdir benim....
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla