YILDIZIM –CEYLANIM –MARALIM 9/11/2005 İst.
Hayatımda ilk defa savaş alanım olan sevme sanatın üzerine kendine olan güveni yitirmiş bir komutan gibi bu savaş alanında seni düşman olarak görmeden ricat ediyorum.
Hele görsel ögelerle uzakları yakın eden kamera sanal dünyayı küçücük etmişken.
Ben senin gül cemalini gördükten sonra,emin ol bu kez savaşmadan kaybettiğimi de görebildim.Oysa sen,kazanılmak için,en az benim kadar kaybetmeye hazır bir halde karşımda kazanmamı çok istiyordun…Ben geri çekildikçe hücum etmem için neredeyse kale kapılarını bile sonuna kadar açmıştın…Nöbetçilerini burçlardan indirmiş “Gel bana hakim ol” diye çığlıklar atmaktaydın.
Neden ikimiz de bu denli kaybetmek isteği ile bu kadar doluyduk? anlamak zor değildi.
Savaştığımız tüm alanlardan ikimiz de hep başarıyla çıkmış muzaffer komutanlardık.
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
