Yıldızım ceylanım maralım

YILDIZIM –CEYLANIM –MARALIM 9/11/2005 İst.

Hayatımda ilk defa savaş alanım olan sevme sanatın üzerine kendine olan güveni yitirmiş bir komutan gibi bu savaş alanında seni düşman olarak görmeden ricat ediyorum.
Hele görsel ögelerle uzakları yakın eden kamera sanal dünyayı küçücük etmişken.
Ben senin gül cemalini gördükten sonra,emin ol bu kez savaşmadan kaybettiğimi de görebildim.Oysa sen,kazanılmak için,en az benim kadar kaybetmeye hazır bir halde karşımda kazanmamı çok istiyordun…Ben geri çekildikçe hücum etmem için neredeyse kale kapılarını bile sonuna kadar açmıştın…Nöbetçilerini burçlardan indirmiş “Gel bana hakim ol” diye çığlıklar atmaktaydın.
Neden ikimiz de bu denli kaybetmek isteği ile bu kadar doluyduk? anlamak zor değildi.
Savaştığımız tüm alanlardan ikimiz de hep başarıyla çıkmış muzaffer komutanlardık.
Zamanın nasıl aktığını fark etmemiş olamayız,çünkü hep zamana karşı koştuk …O kadar çok koştuk ki ardımızda neleri geride bırakmış olmanın bilinci,hayatın koyu tortuları…
Aşka ayırdığımız zamanın azlığı aklımızı aldı.
Susadığımız,tüm beynimiz,yüreğimiz ve bedenimizle tatmak istediğimiz,karşı tarafın galibiyeti ile sonuçlanacak, fakat feth etmenin vakur onuru ile mağlubiyetin tadına sonuna kadar karşımızdaki gücün,limitsiz ulaşmadaki salyasız sevinç çığlıklarını duymak olabilirmiy di?
Feth edilmeyi arzulamak için ganimet olabilme savaşı değilmiydi? kişiliğimizi bu kadar yukarılarda tutma gayreti…Hiç ödün vermeden,hep yaşamın kıyısında yaşamaya çalışarak.
Aşklara elimizin tersi ile yarım yamalak yaşamamak adına ertelemeler …
Tepelerde ve uçlarda yaşamayı sevenler yarımlara razı olamazdılar.
Olunca en zoru olmalıydı kazanılan aşk zaferi bile…Ardımızda bölük pörçük kalan aşk olmamalıydı en azından.ömrün yarısından fazlasını ardımızda bırakırken,ilk defa sadistçe yenilmeyi bu denli arzu etmek,belki de bir dilim Parça parça kan,Parça parça yaralı da olsa yürek içinse değmeliydi…O yürek ki! Dünyadaki tüm inançları ve çıkarların yaşama dayattığı zorlukları karşısında bile geri çekilmeyi düşünmeyen tek silahı karakterindeki sağlamlık ve insanlara olan hümanist bağlılık sevgisinden aldığı güçle savaşmayı göze alıp,mağlup olunabilir bir başka yüreğe bile savaşmadan teslim olmak istemiyordu.
“Kesin teslimiyet benimkisi,Sevgi dilencisi olmuşum,Vermeyeceğini bildiğim halde,Bir dilim yürek için önüne durmuşum” dememek için savaşmalıydık.

Dünyadaki tüm savaşlara inat yenilmek için.! ! !
Şerefli mağlubiyetler gülmecesine alet olmadan…Tek olasılık iki tarafın kazanabileceği idi.
Yeryüzünde kazanılmış haklı hiç bir savaş yoktu…
Galibin de,mağlubun da kaybettiği savaşlar yerine,bu kez ikimizde yenilerek kazanmalıydık.Tüm savaş çığırtkanlarına inat,bütün savaş tacirlerine ibret,silah tüccarlarına başkaldırının bayraktarlığını yaparak yenilmeliydik! .
Gördün mü güzel yüreklim!
Elindeki en güçlü silahları olan süper devletleri bile yenebiliyoruz yenilerek birbirimize.
İnsan ca yaşaya bilsin diye insanlar, insanlığa karşı olanlara kafa tutarak hem de.
Sana yenilmek istemem bundan benim cephemden bakınca savaş alanına…
Sen ki bize takılan koyu camlı gözlüklerden kurtulmuş görünmektesin canların buradayken.

Aragon’ dan,Baudler ’den dünya sanat merkezinden Aşkların Payitahtından Eyfel in en tepesinden çıplak gözlerinle,bu savaşları tersine çevirecek bir ufku yakaladın.
Karşında gördüğün ve yenilmeyi arzuladığın güç,seninkinden farklı değildi,komutan da.
O da senin ideallerine yenik düşmeye yazgılı kaderi ile bilerek savaşıyordu.

Savaş kirli bir oyundu en başından beri.
Evrendeki tüm savaş kurmayları bizim savaş planımızı bozamaz!
Dünyanın her yanında ölen çocukları, tecavüze uğrayan kadınları,işkencelerden geçen esirleri ve açlıktan ölen insanları bunların kurtarması beklenemez..

Beyinleri olmadığından değil, aşk sanatını savaş sanatına tercih ettiklerinden.
Arena kültürü ile yetişmiş imparatorluklardan,çocuklarımıza oyuncak silah,gençlerimize sentetik zehirler üreten, on milyar insanı öldürecek silah üreten bu beyinlerden sevgi imparatorluğu kurması beklenemez.

Gel güzelim biz en yeniden sevmelerle başlayalım bu yaşamı kurmaya,.severek aşka yenik düselim.
Geçmişte deneyenler birkaç kez yenilmişti.oysa bunlara karşı savaşarak sevişecek,üreterek doğayla barışacak, bölüşerek silahsızlanmayı önleyecek gücümüz var.İnsan olmak yetecek.

Tüm savaşlara karşın,barışın tohumlarını serpelim,tenimizin güneş görmemiş bölgelerine.
Savaşsız bir dünya kurulmasının ilk mahsulünü biz alalım en çorak olan toprağımızdan.
Doğa ile seviştikçe aşka arzularımız büyüyecek, doğa bizi belki de bağışlayacak kollarına birer cansız beden olarak dönmeden karar verdiğimiz için.

Şeref Öztürk (usta)

NOT:

Dünya bu gün anlamakta çok zorlanıyor biyolojik savaşın boyutlarını bilmediğinden …
İnsanların tavuklar gibi seri ölümlerinin sebebini kimse izah edemiyor sağlımızı bize parayla satmak için kurulmuş ilaç tröstlerinin silah tüccarlarından farkı olduğunu sanıyorlar.

Kaç yüz yıl daha bekleyeceğiz Yeniden bir MUSTAFA KEMAL ATATÜRK doğsun ve yurta sulh cihanda sulh diye dünyanın kör gözüne parmağını soksun diye ? ... Ş.Ö.U