Yıldız ve Bilmece Şiiri - Ahmet Murat Irmak

Gökler kadar karanlıktı o gece,
Kuşlar yuvalarında güneşi bekliyordu.
O eski hala çözülemeyen bilmece,
Sessizce güneş nerde diye sordu.

Karanlık gökler haykırdı şurada diye,
Bilmece gece dedi sessizce, gece!
Gökler dinlemişti anlamlı bir seda diye,
Anlamayınca beyhude kıldı bilmeceyi hece hece.

Karanlık kadar sessiz kelimelerdi duyulan,
Bir lamba, bir ışık, bir de yıldız vardı orada.
Susunca gökler, baktı bilmece, durdu zaman,
Bir heyecan, bir aşık, bir de yıldız vardı orada. 

Kimsenin göremediği ama herkesin gördüğü,
Karanlık gecelerde zamanı durduran yıldız.
Bir bilmeceydi bu ninemin ördüğü,
Zannedersin ipek üstüne işlenmiş altın yaldız.

Yalanları bağrında son bulduran bir bilmece,
Yağmurları dindiren bir vicdan oldu yıldız derken.
Üşümeyince artık yetimler, haykırdı bilmece,
Sen kal, sen kal yalnız bu ıssız geceden!

Söylenen kelimelere baktı yıldız usulca,
Kifayetsizdi kelimeler, beyhude bir aşktı zaten bu.
Bilmece yıldızın gözlerine bakınca,
Anladı, dokunamayacağı bir aşktı zaten bu.

Bilmece o geceden sonra küsmedi ama,
Küsmedi karanlık gecelere bir daha!
Bak dedi karanlık gecelere usulca yıldızıma,
Işık, sırlı ışık, vakti yaptı bir duha. 

Bir yıldız bir misal, bir gece bir bilmece,
Haykırışları dinle anlarsın belki.
Yol gösterir bir yıldız sana da karanlık bir gece,
Ve bu yıldız en büyük bilmecedir gecedeki.