Tozlu Raflar Şiiri - Erva Özbaba

Aslında hepsi bir safsata
Diğerlerinin yanında acı bile denmez
'bizimkisine'
Yılların savruluş hikayesinden bir demet
Mutluluğun ne olduğunu bana öğreten
-olumsuzluklarla-
Ve şimdi acıdan eser yok
Hepsi birer antika

Yokluğunu aramamak için sarılmadım hiç kimseye
Korkularım hep bundan oldu
Herkesin içinde; hep yalnızken
Gölgelerde boğuldum, düştüm.
Gün: dört nala geldi çattı.
Bulanıklaşan satırların ardından
Yağan yağmur ıslatıyor iliklere kadar
Aşkın buğulu penceresinden beni
Ve ilk kez sarılabilirim sanırım
Olmadığın her gün için; kendime

Bir şiire seslenelim diyarlardan
-bu şehirlerden uzakta-
Yaşamayı öğrenelim her üzüntünün sonunda

Bir şiir okuyalım birlikte göğe
Satırlar kendini bulsun kendi içinde

Bir şiir yazalım birlikte
Atlarla beraber koşarcasına

Bir şiire tutulalım asırlarca
Günle geceyi karıştırırcasına