Yıldız Dağlarında Çoğalır Umudum

YILDIZ DAĞLARINDA
ÇOĞALIR UMUDUM

Eyy gönlümün hasreti!
Sevdiğim, neredesin?
Bir sabah seher yeliyle
Bana bir kere çıkıp gelsen
Dağılsa tepemdeki, şu kara bulutlar
Sen dönersen eğer bitecek özlemim…
Istıranca Dağları’ndan bilirim
Ay ve yıldızların kaynaştığını,
Bu şehirde
Çoğalır gider umudum
Hasretin prangadır yüreğimde
Yokluğun sa beni esir ediyor
Şu koca yalnızlığımı…
Bilmem ki neden?

Ey sevgilim, cananım biliyor musun?
Bütün gün, yokluğundan kanıyor içim
Kapanmıyor yaralarım sensiz,
İnan kabuk bağlamıyor…
Bitmiyor ki gönül derdim,
Sen yoksun
Gecelerim karanlığın en siyahında,
Günüm gündüzüm, aydınlık değil
Bil ki
Ağrılarım dinecek
Sen gelince
Karanlık dünyama güneş gibi doğacaksın
Oysaki yalnız sensin
Beni mutlu eden!

Eyy Avrasya’nın sultanı, sevdam!
Ekmeğim, aşım, ışığım, yaşama gücüm
Yine Kırklar incisini takmışsın gerdanına
Tenim teninin kokusunu ararken
Buram buram tütüyorsun burnumda
Bir boynu büyük sen
Bir boynu bükük ben
Akşamlar hüzünle çöküyor
Garip yalnızlığımın üstüne
Nasıl dayanır sensizliğe
Bu takatsiz beden, neden?

Aradan yıllar geçse de
Bir tanem, sevdiğim, yavuklum
Sen benim gözyaşım da saklısın
Hayallerimde değil kalbimdesin
Sen bir başkasın sevgili cananım
Gel artık gel!
Ey gönlümün saklı cennetinden doğan
Ve ömür dağında batan güneşim
Seni çok özledim…
Yağmurlar düşüyor son yolculuğumun üstüne
Gel yüreğim sensiz, ayazında üşümeden…