Yıldız Şiiri - Çay Şairi

Günlerden bir pazar günüydü;

Bisikletten ah düştüğüm.

Gözümün önünde o güzel yüzün

Koşup ağlamıştın yüzükoyun

Kendime değil sana üzüldüm,

Ağlama diye acımı unuttum

Geçti acım gülünce yüzün

Ellerin şifaydı dokunduğun

İstersen sor gözlerini bana;

Yıldızları tek tek sayayım sana

Gözlerinde parlayan yıldızlar

O an ruhumu öylesine okşadılar

Unutamadım hiç bir zaman

Farksızdı gökteki yıldızlardan

Bisiklete binmedin, binemedim diye

Eve kadar sürdük yayan ellerimizle

Topallamak istemedim sen üzülme diye

Acıyan yaramla konuştum sen gidince

Acı ve tebessüm beraberdi nedense

Sonra seni bekledim sokağın başında

Köşedeki küçük manavın yanında

Bir iki gün hiç göremedim yıldızları

O ruhumu eriten billur bakışları

Sonra bir gün yine bekliyorum orda

Birden çıktın geldin sokağıma

Bana hiç bakmadın geçtin usulca

İçim kan ağladı arkandan baktıkça

Kimdi o yanındaki bilemedim asla

Görmek nasip olmadı bir daha

Belki abndi belki bir yabancı

Belki parmağında yüzüğü nişanlı

Her kimse her neyse önemsiz

Nasılsa hayatım o günden beri sensiz

Aradan geçtikçe haftalar aylar yıllar

Büyüdü çoğaldı hayalimdeki yıldızlar

Gökyüzüne bakardım sana bakar gibi

Seçtiğim yıldızlara benzetirdim seni

Kısık gözlerle bakardım bazen

Suretini içine işlerdim hayalen

Şimdi kaç yıl oldu kim bilir nerdesin

Ben hala düştüğüm aynı yerdeyim

Hala dizim ağrıyor hiç iyleşmedi

Üzerine bir de yürek acısı eklendi

Merhemi devası yarım kaldı çünki

İsmini dahi bilmediğim masal perisi

Yıldız dedim sana önemli değil gerisi

Hep yıldız kalacaksın isminle cisminle

Ve içinde milyonlarca yıldız gözlerinle

Bilgehan Işık