Yıldız Şiiri - Şahabeddin Erzurumluoğlu

Akşam çökünce üstüme
Burukluk kaplıyor bedenimi
Sırdaşım oluyor yıldızlar
Başlıyor yalnızlık senfonisi
Ilık bir sonbahar akşamında
Hasretlerine hasret ekleniyor
Çiçekler açan ruhumda
En çok gözlerini özlüyorum
Sevinç ve hüzünler birbirine karışıyor
Aradan kaç mevsim geçti gözüm yollarda
Gittiğin günden beri içimdeki sızı dinmedi
Yaşamın güzellikleri seninle gitti
Ne de güzeldi paylaştıklarımız
Güneş seninle doğar çiçek seninle açardı
Sen gidince sadece hüzünler kaldı…