Yıldırımlara Açılan Şemsiyeler

Bir rüyaya daldım hüzüngâhımda
Gamlı Ekim bulutlarından süzülen
Müşfik bir ışığın rengine bürünen
Eski ve yeni duygular çarpışırken
Geçmiş ruhlardan soluk parçalar
Şehir halkı gibi onda yaşıyorlar

Düşlerim absürd birer sığınak
Sanki yıldırıma şemsiye açmak
Sarındığım sis tabakası dağılıyor
Düşlerdeki yollar önümde sürünüyor
Ve beni korku dolu düzlüklere götürüyor

Harap ruhum gayrı bedenimden yoruldu
Canlı bir mezardı o, kımıldayan ölülerle doldu
Dante'nin karanlık ormanı gibi ifritleri boldu
Yüzyılların ormanıdır bu, org sesleriyle dolu

Kesif ve yaldızlı alacakaranlığın içinde
Esrarlı ve meçhul kimi yüzler kımıldıyor
Ellerinde Psyche'nin lambası yürüyorlar gecede

Yıldırım aşkları gibi yıldırım nefretleri de var
Ölülerden daha ölü diriler
Dirilerden daha diri ölüler var

İyilikle kötülüğün ortası yoktur ey kara güneş
Ya küller altında ezil, ya korla yeniden ateş