Yıldırımlar Çakıyor Beynimde

Yıldırımlar çakıyor beynimde
Hovarda olmuşum
Asi sabahların ardında
Bir yana bakıyorum.
Bir sana.
Bir de sana yandım sandın
Ama nafile ben aşka yangındım
Sabahtan akşama ismini hecelerken
Ben hovardayım artık ne tininle işim olur nede teninle
Meysiz meyhanelerde yargıçlık yapıyorum.
Ne asi sabahı nede hüzünlü akşamları
Hiç birini beklemiyorum artık
Ben düşmüşüm ganimet gibi diyarların peşine
Artık yüreklere değil-gül memelere takılıyor aklım.
Nerde sabah orda akşam değil gül
Nerde akşam orda sabah.
Bir daldan bir dala değil; bin daldan bin dala atlıyorum gül/diken.
Umurum da değil ne geceye yanarım ne sabaha
Ben aşka yandım. Yanarım kimin umurunda.
Aslında ben gönül adamıydım
Sevdalar ardına düşerdim.
Bi ceylanmış gibi severdim kadınları
Umurumda da değil di onların kısrak tavırları
Hayvanca dürtülerle değildi benim sevişmelerim
Ben platonik sevdaların da kurbanı değildim
Aslında ben sence hiç bir şey değildim.
-ama o sence...-
Ben ki artık küçük dağları yaratan adam
Ben ki artık senin gibi acizlerin acze diliş hikayelerini resmediyorum
Umurum damı senin düştüğün uçurumların, kayalıkların
Çığlıklara ses verişi.” Yankı -yankı “diye haykırışı
Ben sana değil seninle kirlenen doğaya yandım.
Doğmamış çocukların kirlenen dünyalarına
Nice sevdalara umut fideleri diken. Gül bahçelerine bülbül aşkı içi giren
Körpe yüreklerinde koca sevdalar taşıyan
Umutları umut olmadan biten “kahrolsun sevdayı iğrenççe harcayanlar” diye haykıran dilere yandım.
Umursamaz umursamazsızlıkların umudu umursaması aklımda bir tek
Bir de
Ustaların ustasından bir dize
“kör olasın demiyorum kör olmada gör beni.”