Akşam olup başımı yastığa koyar koymaz
Uyuyamıyor,düşünüyorum hep seni Deniz Kızı
Gündüz hayalimde,gece düşlerimdesin
Ne yapsamda bir an unutabilsem Deniz Kızı
Sen bir meşalesin, ben pervane
Döner dururum bıkmaz divane
Diyar diyar gezdim Dünya’da
Yok ben gibi hiçbir diyarda
Lokman’a danıştım rüyamda
O bile çözemedi beni.
Ya ağlar görenler,ya güler
Kalabalıklar içinde bir yalnızdı ve;
Bir şairdi, demir atmıştı gecelere.
Loş geceleri kendine nasip saymıştı.
Gecenin mistizminden payını almıştı.
Ah geceler,vah geceler, yaman geceler.
Bu duygular,bu duygular
Beni yürekten sarsmışlar
Bu duygular hiç izinsiz
Bilinç altıma yatmışlar
Bu duygular ve bu duygular
Dağ-taşı altın, bildiniz değil mi?
Bu şiirim de İstanbul’a hani
Biz kim, seni anlatmak kim,İstanbul!
Bizimki de ukalalık değil mi?
Vaad edilmişsin,HADİS’le Türk’e
Ne hacet dahasına, bu yetmez mi?
Dünya yere düşmüştü
Bir karınca gördü o’nu.
‘Ne güzel şey’ dedi.
Aldı yuvasına götürdü.
Baktı ki tatsız-tuzsuz bir şeydi
Bıraktı aldığı yere.
Ölümümden sonralara doğmuşum
Çok bekler istikbalimde ölüm
Ben zamanlar ötesinde yaşıyorum
Ellerimde birer sihirli kılıçtır kalemler
Her birinden değişik bir atmosfer
Sanki kenetliyor bürüyor beni
Bu hoş İzmir'de loş bir akşam vakti
Faaliyette yine gecelerin azimli varisi
Kalabalıkların bile kar etmediği
Bu geceki deprem paniğinde dahi
Yalnızlığımla boğdum geceyi
Bir nizam ki göklerde,boşlukta
Nerde görseniz,dünya içinde bir dünya
O apayrı bir dünyada işte işte ben varım
Farzedin ki gerçekler içinde bir hülya
İşte orda ben varım.
Kendini toplumdan soyutlamış bir adam
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!