Yıldı Başım Şiiri - İbrahim Yay

Birisine seni seviyorum diyesim var ama...
Her sene acım katlanıyor yıllanmış şekilde.
Tadı, yoğunluğu, hazzı inanılmaz, anlamazsın.
Özlüyorum... bakışların ardında gülümsemende.

Saatler var bitmesine yılın, benim için fark etmez.
İnanılamayacak kadar absürt bir yaşam daha.
Ay utancından insanlığın gizliyor kendini bulutlara,
Yüzünü görmeye günler değil yıllar dâhi yetmez.

Boş geziniyorum, kafam biraz hoş olmuş, uyuşuyor.
Yine her seferki gibi eğlenmeye çalışmanın yolları...
Uzak benden, şimdi düşündüm de bana yakışmıyor,
Gülümsemem ile ayyaşlığın olmuyor şahsi yararları.

Bir yaprak çekesim var birikmiş yıllarımın arasından boş.
Önüme alıp uzun uzun düşünürken uyuyakalmak...
Aniden bir fikire açtığın gözlerinin yazıyor olmana şaidi,
Sadece gözlerin değil kanıtlamaya çalışmanın rehberi.

Çizgiler atıyorum vücut endamının kıvrımlarına silik...
Ne güzelsin!!! Ne güzel!!! Ellerim benden heyecanlı...
Tamamlandıkça şaheserinden oluşan şaheserim,
Bütünlüğündeki tamamlanmışlık ile sarhoş oluyorum...

Harcanıyorum, insanların içinde dağılıyorum aksine,
Bakışlarımdaki soğukluğu tepkilerinden anlıyorum...
Onlar, benim için aslında yoklar, bildiğimi biliyorum.
Her şeye rağmen neden nefret ettiğimi merak ediyorum.

Ailen seni sevmedi mi, kimse seninle ilgilenmedi mi?
Seven olmadı mı hiç, sevdiğini hissettiren dahi yok mu?
Yaşanmışlar içinden bir hata buluyorum yapılan,
Biliyorum ki öngörüşüm bana engel oluyor habersiz.
Gördüklerimin aksine yaşıyorum, bedelsiz bir hayat...
Yetersiz bir umut ile başarmışların sahip olamadığına,
Elimde hiçbir şey ile çok daha rahat ulaşabiliyorum...

Sonunda görebiliyorum tekrar...
Aşina...
Duygulardan daha yoğun...
Hissediliyorum, hissettiğimi biliyorum...
Belki sessizim ama içimden çok şey anlatıyorum,
Duyabiliyor musun gözlerinle?