Yılbaşı Şiiri - Cemal Yavuz

Herkes güler, oynar neşeli, bense hep hüzünlü.
Oturur masamda düşünürümde bin bir türlü,
Kimi Noel’i kutlar, kimi şarap yudumlar,
Ama Müslüman’ca değil atılan tüm adımlar.
Noel için yok edilirken milli servet.
Ne zaman doğdu bilinmiyor Hazreti Muhammet.

Noel kim? Yılbaşı ne? Öğretmeden Türk Milletine,
Bir hiç uğruna düşürdüler milleti batıcılık zilletine.
Her yılbaşında dolar kumarhaneler, yıkılır yuvalar.
Bakılmaz buna, içilir rakılar, patlatılır şampanyalar.
Boşalır sokaklar evlere taşınır mey haneler.

Kesilir hindiler, takılır ampuller, süslenir çamlar,
Oynaşır televizyonda dansözler, fahişeler, kahpeler.
Batıcılık adına yenilir, içilir her türlü naneler.
Hıristiyan geleneğini almış evler, sokaklar, meydanlar.
Hediyesini almak için Noel Babayı bekler bebekler.

Bebeğim aldatmasın seni o beyaz sakallı şarlatanlar.
Onda, Hıristiyanlık dışında sana verilecek hediye yok.
Hıristiyanlığı da bozmuşlar bu sahte kalpazanlar.
İslamiyet ten başka inanılacak dini ameliye yok.

Hz. İsa’nın doğun günü kutlansın, kutlanacak elbet.
Fakat değimli? en son Peygamber Hz. Muhammet.
O, yaratılmasaydı yaratılmayacaktı şu kainat.
Ona niçin verilmez bu kadar değer, bu kadar kıymet.

Yılbaşında, farzlar unutulur, sünnetler ayaklar altında.
Yerlerde sürünür ar, namus, ilfet.
Bunun için hüzünlenip, bunun için ağlamalı,
Müslüman’ım diyen her fert.

Ankara/1977