Yılanlardan Yola Çıkarak

Haziranın ortaları.vurdum kendimi kırlara.Çiçeklerini dökmeye başlayan ağaçlar,bahara elveda yaza merhaba diyor.Bir zaman sonra meyveye dönüşüp damaklarımızı tatlandıracaklar.Doğa kurmuş düzenini.Tıkır tıkır işliyor herşey.Yeterki bizler bomayalım bu düzeni. Birden bir ürküyle geri atıyorum kendimi.Biraz ilerimde iki bozyörük yılanı sarmaşıklar gibi birbirlerine sarılarak,yarım metreden fazla yükselmişler.Aşk şaha kalkmış sanki.Elim kendini koruma iç güdüsüyle tabancama kaymış. Neredeyse çekeceğim tetiği.Sonra duralıyorum birden.Sevişmelerini izliyorum bir süre ve ayrılıyorum oradan.Ayrılıyorum ama kafam karma karışık. Ya vursaydım o hayvanları.Sonlandırsaydım sevişmelerini.Yılan kim olurdu acaba? Yılan sözcüğü soğuk algılanır toplumumuzda.Oysa hiç bir yılanın durup du rurken saldırdığı görülmemiştir.Kuyruğuna basmadıkça da ısırmaz kolay kolay.Hem kaç kişi ölüyor yılan sokmalarından dünyada.İnsanın insanı öldür- meleri yanında filin sırtındaki pire kadar bile yeri olmaz.İnsan da,yilan da biziz Çünkü sevmesini bilmiyoruz her şeyden önce.Oysa kutsaldır sevgi.İnsanı in- san yapan ögelerin ilki,olmassa olmazıdır. Sevmek ve sevişmek birbirini tamalayan sözcükler.Sevmeden varamassın sevişmenin tadına.Onun için de sevgiyle sarmalamak gerekir sevenleri.Sevgiler başlık parasına kurban edilmemeli,sevdi diye töre adına öldürülmemeli kızlarımız. Tüm kötülüklerin anasıdır sevgisizlik.Yılanları bile sevmesini öğrendiğimiz gün daha aydınlık olacaktır dünyamız.Her şeyden önce sevmesini öğretmeli- yiz çocuklarımıza.Yılanları değil,içimizdeki yılanı öldürmeliyiz önce. Hem niye korkuyoruz yılanlardan bu kadar.Bir düşünün bakalım aşkı kimin sayesinde yaşadığımızı.Ademle Havvaya aşkı tattıranın yılan olduğunu yazmaz mı kutsal kitaplar.Hadi gelin sevelim ve de insan olalım.