Yıl şiiri Şiiri - Ali Gürkaş

Sonra sen, Muhsin’in de dediği gibi “kendi yolunu çizdin.
Benim resmim zayıftı...
Pek bir şey çizemedim.”
Fotoğraflar çekiyorum işte kendi kendime
O da bir şey.
Doğmamış duygulara geç kaldığımız
Bir çukuru, bir tepeyi,
Çukurun içindeki gamzeyi,
Tepenin sonundaki sevdayı
Elma ağaçlarını,
Meyhaneleri,
Bir dilenciyi, çöpçüleri,
Acıyı gösteren gözyaşlarını,
Yağmur damlaları eşliğinde
Sensiz, şehrin çıkmaz sokaklarını,
İstanbul’u, Marmara’yı
Sıcaklarda o maviye atladığımı
Anadolu’dan Avrupa’ya sayısız geçtiğimi
Eski ve yeni şehirleri,
Yeni insan ve kentler gördüm yaşarken
Her mevsim başka başka şehirler,
Her çiçek başka başka sevdayı hatırlatır şimdi
Çaresiz ama umutludur şairler.
Bıçak bileyicilerini,
Kahvehaneleri,
Akordiyon çalan tezgahtar görünümlü sanatçıları,
Geçen yılların intikamı alınıyor sanki.
Ucuz romanların mutsuz bittiği yaslar silinmemişti oysa
Dualarıyla gökyüzünü boyayan işçilerin ettiği .
Yıl 2006 aylardan kasımdı galiba.
Hani içince sarhoş olmayan balıkçı varya
O bendimdi.
Gökkuşağı arasında uçan kuş; o da sen.
Taşıdım Casio marka kol saatindeki feneri nereye gidersem.
Oyunlar oynadım, ağlamaklı biten
Gölge oyunları
Tarifsiz kederler içinde...
Gün batımından sonra ay ışığında içkiler içtim
“Şerefe”dedim.
Kederi unutarak
İki tek attım.
Hayaller kurdum antikacıya sattığım eskilerden.
Çok çalıştım iyi insan olmak için.
Bir ara şiire merak saldım.
Mesela en son bunu yazdım.
İkisi ciddi beş kadın filan sevmedim ama...
Hava olsun diye,
Sigaraya başladım.
Sonra bıraktım.
Balıkçılara “kolay gelsin” dedim...
Kim olduğuna bakmadan.
Babamı hala çok seviyorum...
Annemi de.
Doğmamış güneşe isyan ettim...
Bir işe yaramadı.
O kitap projem varya
Tutmadı.
Çocuklarıma mirasım kalem olacaktı silah oldu.
Olsun.
Ülkemin desen hali ortada.
Ve sen yine yoksun...