Yıl iki bin Şiiri - Osman Nurani

Yıl iki bin
Çatlıyor arşın yüzü
Nesli tükenmiş deniyordu Dinozorun
Öyleyse neyin nesi şu yedi başlı ejderha

Yıl iki bin
Sahi biz bilirdik Ejderhayı yedi başlı
Meğerse baş baş içinde boynuzlu baş sekiz miş
Dünya zencilerine elbise biçermiş
Bunlar dünyanın efendisi, kalanlar köle
Çöktüler, YEŞİL elmas fışkıran çöle

Yıl iki bin
Filistinli çocuk daha bir yaşında
Fışkırıyor kanı, füze denemişler başında
Orta Doğu’da matematikçiler kol gezer
Böl, parçala, yönet
Eşittir sekiz başlı ejderha

Yıl iki bin
Onlardan ziyade aslında suçlu yerliler
Şahlar, şeyhler, krallar
Yıllar yılı halkın kanını emdiler
Sekiz başlı ejderhaya
Ceza sahasında pas verdiler

Yıl iki bin
On bir Eylül
Bir biri ardına uçuyordu tayyareler
Yerle yeksan oldu ikiz kuleler
Bir korkudur sardı, Beyaz sarayı
Sanki yeniden çatlıyordu Kisra’nın sarayı
Kamikaze olmuştu Bush’un karargâhı
Bir anlığına da olsa unutuverdi Dünyayı
Can tatlı boyladı "ef" on altıyla uzayı

Yıl iki bin
Yapılan onca icat, vermiyor insana huzur
Hiç zahmete gerek yok, her şey anında hazır
Yerküre kirlenmiş umurunda mı bunların?
Dün bugün ne ki,
Sömürgeciler hesabını yapmış yüz yılların

Yıl iki bin
Çakal sürüsü aslanın yokluğunun farkında
Ne çalarsa, ne götürürse onu sayıyor kâr
Lakin çaldığını da ediyor inkâr.
Kudurmuş bir kral, karşı gelmişse zinhar
Mazlum halk ediliyor perişan
Şehirler talan, her yer tarumar…

Osman NURANİ 25/08/2011-27/11/2011