Yıl 2008 Şiiri - Sinan Ayberk

Hafif Bir Rüzgar, Ufak Tefek Tanelerle Yağmur Yağan ,

Balkondan Baktığımda Ağaçların Tek Tek Yaprakları Dökülmesine Sebep Olan Bir Sonbahar Mevsimiydi...

Yağmurlu Birgünde Kücücük Bir Odanın İçinde Yağmur Taneleri Tık Tık Pencereye Vuran Sesinde

Ne Güzelde Anımsatmıştı Seni Bana...

Şimdi Ufak Bir Senfoni Çalıyor Ve Ben Yıne Düşünmekten Bir Hal Oldum

Düşünüyorum; Acaba Seni, Sana Nasıl Anlatabilirim Diye...

Tamam, Tamam Kızmana Gerek Yok.. Bu Sefer Hiçbirşeyi Kısa Kesmicem

Kalemimin Ve Kağıdıgım Seni Alabildiği Kadar Yazıcağım.

Sen uyumadığında uyumayan, sen gülemediğinde gülemeyen, sen mutsuz olduğu zaman mutlu olamayan bir ben..

Sen ağladıgında gururuna yenik düşüp seninle ağlayamamanın verdiği pişmanlıktan yana kendıne cok kızıyor.

şimdi yazmak istiyorum.. biliyorum cok heyacanlısın acaba bana ne yazıcak diye...

Bilirsin; en cok ellerin hosuma gider....

Ellerin yerine gözlerin kelimesini kullanmayı cok isterdim..

ama biliyorumki seni sevdiğini zanneden kac kisi varsa gözlerine asık...

neden mi? çünkü gözlerin o kadar cok merhametliki...

Aslında sana daha cok yazmak ısterdım

hatta '' devamını gör '' yazısına can hafli ile tıklayacagına adım gibi eminim......

Ama sana en büyük iyiliğimde bu olsun sevdiğim.

birşeyin '' devamını gör '' değil

birşeyin '' Sonunu gör '' yazısı warsa ona tıkla...