Yıl: 1991 Şiiri - Orkun Işık

Çıktım yola Göremeden, düştüm seni göremeden.

Karanlığın hafifliğindeydim
Kimseler görmüyordu beni ve seni
Bilmiyordum, neyin karşısında duruyordum
Tek bildiğim seninle konuşuyordum.
Hep özlediğimi fısıldıyordum.
Özlemlerim sanki bir alevdi
Bir yandan canım yanıyor
Bir yandan canım kanıyordu sana.
Özlemlerim yakarken bile sarıyordu yaralarımı
Ben yine seninle konuşuyordum ruhum çıplakça
Alnım akça.
Hiç kimseler yoktu ikimizin arasında
Öylece duruyordum seni arıyordum
Kanıyordu sensizlik kanıyordu geceden,
Sensizliğimi mırıldanıyordum..
Ben seni yokken bile seviyordum.

Oğlun