Yıl 1978 Şiiri - İlhan Kolukırık

YIL 1978...

Kırşehir’e bağlı Mucur’un
küçük ve şirin bir köyünde
ilkokulu yeni bitirdim
keyfim gayet yerinde...
Her gün oyun oynar dururum
arkadaşlarla kendi halimde;
saklambaç, çelik, bilye, vesaire...
Dağda kuzu güderim
arkadaşlarla bazende...
Maddi durumumuz pek iyi değil
fakiriz doğrusu amma
kimseye de muhtaç değiliz
hamdolsun yaradana...

Bir gün...

Gurbetçi babamın isteği üzerine
kardeşimle ben annemle birlikte
apar topar yola çıktık
geliverdik sonunda gurbet eline...
Bundan tam kırk yıl önce
Mart ayının onsekizinci gününde
akşam saat tam onbiri çeyrek geçe
tanıştım Rotterdam ben seninle...

Hava oldukça soğuk, sisli ve karanlık
şehir dersen köye göre epey kalabalık...
Evler blok blok hep yan yana
duvarlar tek renk;
hep koyu kahverengi tuğla...
Her yer su, köprü, bisiklet, araba
tramvay geçer sokakta
metrosu da yeraltında...

Hiç kimseyi tanımam
kimsede beni tanımaz
Allah’ın bir tek kuluna dahi
edemiyorum naz...
Dışarıdaki insanlar
tuhaf tuhaf konuşurlar
ne ben anlarım onları
ne de onlar beni anlarlar...
Kimi yolcu kimi hancı
çoluk çocuk hepsi bana yabancı...

Ucu bucağı olmayan soğuk limanlar
her yerde vinç, konteyner ve gemiler var...
Ne evin önünde yemyeşil bir bahçe ara
ne de bir üzüm bağı bulursun yakınlarda...
Ne göl gözükür kapıdan çıkınca
ne de yol boyu ekili bir tarla...
Ne bir dağ var uzakta
ne de bir tepecik var etrafta...

Puslu pencereden dışarıya bakınca
sadece karabulutlar gözükür semada
onlar da gün boyu yağmur yağdırırlar
ne bir ara verirler ne de kısa bir mola...
Güneşte mi kırgın yoksa
niye az doğuyor buralara?..

Vedalaşma fırsatı bile bulamadan
eş, dost ve arkadaşlarla
darmadağın olduk gittik
düştük gurbetin yollarına...

Teker teker hepimiz
yüreğimiz sızlasa
içimiz kan ağlasa da
son kez el salladık
atalarımızdan bize yadigâr kalan
burcu burcu kırçiçeği kokan
doğduğumuz o cennet topraklara...

Bir lokma ekmek uğruna
geliverdik hiç tanımadığımız
görmediğimiz bilmediğimiz
doyduğumuz topraklara...

Şükür ki...

Pek kolay olmasa da
bağrımıza taş bastık
bir şekilde gurbete alıştık...
Hem okuduk hem çalıştık
vallahi ekmeğimizi taştan çıkardık...

Çocuklarımız dedeleri gibi
ağır işte çalışmasınlar diye
onları da okuttuk
meslek sahibi yaptık...

Velhasılıkelam
birazcık sağlığımızı kaybetsekte
arzu ettiklerimize
teker teker ulaştık...
Ne mutlu ki
bizden sonra gelenlere de
öyle ya da böyle
yardım ettik yol açtık...

Amma...

Gurbet her nedense
hâlâ bitmedi bitmiyor
gönlümüzdeki bu derin hasret
bir türlü gitmedi gitmiyor...

Şimdi mi?..

Her birimiz ayrı yerde
hepimiz gurbet ellerde
hasretiz birbirimize...

Bir gün kavuşmak dileğiyle.

İlhan Kolukırık
Rotterdam, 10 Kasım 2018