Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ben senin aşkın divanesi olmuşken
Nasılda anlayamadım sahte sevgini
Bir kum taneciği kadarda olsa,
Sende sevseydin ya beni
Isıtsaydın ne olurdu, şu donan yüreğimi
Oysa oldun hep gözlerimde yağmur misali
Aşkın hasretlerini yağdırdın dünyama,
Kurşunlar gibi
Tebrikler üstadem..gönlüne sağlık..iyi günler dilerim...
.... ve bir ayrılık daha.ayrılıklar bitmez dünya durdukça.yine harika bir şiir okudum.yüreğinize kaleminize sağlık. tebrikler.tam puan +10 puan
Bu sitem dolu mısralar çok etkiledi beni be arkadaşım.Ama aynı zamanda öyle bir beğendim ki sayfama koyuyorum senin isminle.Şiirler paylaşılmak için ve dygularımızın aynası olduğunu düşündüğüm için.Umarım bir sakıncası yoktur.
Hep sevgiyle kal.
Kutluyorum
Yıktın Mavi Hayallerimi
Ben senin aşkın divanesi olmuşken.
Nasılda anlayamadım sahte sevgini...
Bir kum taneciği kadarda olsa,
Sende sevseydin ya beni.
Isıtsaydın ne olurdu, şu donan yüreğimi.
Oysa oldun hep gözlerimde yağmur misali.
Aşkın hasretlerini yağdırdın dünyama,
Kurşunlar gibi.
Sevgi penceremi de kapattın sen,
Açık bıraksaydın ya bir köşesini.
Dünyamı da karartın, söndürdün güneşimi,
Ekledikçe ekledin yüreğime ayaz gecelerini.
Söyle hadi söyle nereye aksın,
Sana olan bu büyük sevdamın seli.
Ne gözümün nuru kaldı, nede aşkımın dili!
Kuruttun işte kuruttun,
Senin için yeşeren sevda bahçemi.
Niye esirgedin niye, bir yudum gerçek sevgini!
Ey vicdansız hiç mi acımadın,
Bana haykırırken sahte sevgini.
Artık koparıyorum bende...
Damarlarımda dolaşan aşkın zincirlerini.
Ne yazık ki!
Şu yüreğim deki gülleri söküp te,
Yerine ektin dikenleri.
Git artık git! gez diyar diyar.
Hiç bulamazsın inan,
Bende ki sana olan derin sevgiyi.
Hani aşkımız sevdamız ömürlüktü yalancı seni.
Yıktın artık yıktın sen ah beni.
Umutla beslediğim mavi hayallerimi.
Bak işte topluyorum, demet demet sahte sevgilerini.
Al avuçlarına al durma!
Al git artık hepsini.
12 03 2010
Zeynep Eroğlu
Selamlar Zeynep hanım efendi
Bu güzel anlamlı şiirinizi beğeni ile okudum.
Listeme aldım.10 puan diyor saygılar sunuyorum.
'Şairlerin Kaleminden Grubu'
Osman Karahasanoğlu
Yüreğin kalemi ile yazılmış çok güzel bir şiir okudum.......KUTLUYORUM
Senin için yeşeren sevda bahçemi.
Niye esirgedin niye, bir yudum gerçek sevgini!
Ey vicdansız hiç mi acımadın,
Bana haykırırken sahte sevgini.
Artık koparıyorum bende...
Damarlarımda dolaşan aşkın zincirlerini.
Ne yazık ki!
Şu yüreğim deki gülleri söküp te,
yüreğine sağlık arkadaşım,duygu yüklü bir şiir okudum,harikaydı,kalemin daim olsun
sevgiyle kal emi
Sevgili Zeynep; bir o kadar isyan içeren ama mükemmel bir anlatım sergilediğin şiirini canı gönülden kutluyorum ve Kucak dolusu sevgilerimi bırakıyorum Sayfana Eğer kabul edersen Arkadaş listeme eklemek isterim seni... (Daha yakından takip ederim böylece) Tam puan
Sahte sevgiler demet demet.....tebrikler
YÜREĞİNİZE KALEMİNİZE SAĞLIK DUYGU SELİ:)))TEBRİKLER
Duygu dolu bir o kadarda hüzünlü şiirini yürekten kutluyorum kalemin daim olsun saygılarımla tam puan
Bu şiir ile ilgili 34 tane yorum bulunmakta