Yıktın Kendimle Kavgalarımı Çocuk !

O çaresiz ve zor anımda bile,
O sarhoş, zavallı ve savunmasız,
Utanılacak halimden,
Yararlanmayı düşünmedin ya çocuk…
Beni yatağına yatırıp,
Üzerimi örtmüşsün ya….
Ve ben bunu sabah uyandığımda
Anladım ya..
Ve seni yanı başımda
Nöbet tutarken, üstün açık,
Kıvrılmış, uyuyakalmış buldum ya
Koltukta çocuk….

Bunca yıl demek boşuna kendimi kandırdım,
Ne erkek hoyratlığı kaldı zihnimde,
Ne hayvan, ne öküz!
Ne feministlik,
Aşk olsun sana be çocuk,
Beni utandırdın ya,
Unutamam artık,
Bütün pişmanlıklarımı….
Yıktın bütün kavgalarımı,
Kendimle yarattığım..
Ama bu sabahtan itibaren,
Artık kenara bıraktığım...