Yıktığın Hayal Dünyam Şiiri - Selda Muhcu

Yas olmamalıydı bunca emeğin sonu,
Kırılmamalıydı seni seven ellerim,
Acı neyi besler bilmiyorum ama,
Nefret nedir öğrenemiyorum,
Bu gördüğümse büyük bir filmin sonu.
Bırakmak kolay değildi geriye,
Böyle savurup atmak onca yaşananları,
Kıyarmıydı hiç dokunmaya yüreğim yüreğine,
Ama ayrılık koca bir hicran bıraktı geriye.
Kelimelerimin gücü yok ki anlatayım,
Güven, o en güvendiğime nasıl toz kondurayım,
Ama gerçekler o kadar acı ki,
Düşünüyorum daha ne bulup da kendimi kandırayım,
Neydi benim inandığım, kime bu duygular,
Öyle bir an geldi ki,
Yıkıldı pamuklarla ördüğüm o hayal dünyam,
Ama biliyorum,
Birine bu kadar güvenmek benim en büyük hatam,
Ben o duygusal kadın,
Çıkarıp acılar içinden hayatı,
Tekrar kurmak,
Çok zor durmak ayakta,
Bacaklarım titriyor,
Yüküm çok ağır,
Kaç bıçak sayamadım,
Kaç hıçkırıkla boğuldum bilemedim,
Nasıl kapattım gözlerimi gerçeklere,
Hiçbir şey duymadım,
Anlamak istemedim, görmek istemedim.
Hayali bir kahramandı belki yarattığım,
Bu sen olamazsın çünkü,
Sen bunu yapamazdın,
Beni, beni bu kadar inceltemezdin,
Bana kıyamazdın,
Yüzüme bakmaya sakınırdın, dokunamazdın, bana kıyamazdın,
Evet evet bu kesinlikle sen olamazdın.
Şimdi gidiyorum, gecenin karanlığında sıyırıp düşlerimi,
Çıplaklığımla baş başa, kan damlarken o açtığın yaralardan,
Ben yeni bir güne gidiyorum.
Ahım var sana, bana gösterdiğin yüzün arkasına,
Ahım var tüm bana yaşattığın bu ızdıraplardan,
Ahım var bil, sana, üçüncü kişilere, dördüncü kişilere, beşinci kişilere ve dahasına,
Ahım var ki bu vebal ömür boyu yük sana…