Yıkıntılar Şiiri - Servet Domaniç

Yıkılıyor yıkıntılar yıkıntıların
Üstüne yıkılıyor
Onlar yıkıldıkça ben yıkılıyorum
Acılar üst üste yıkılıyor
Izdıraplar gözlerden, sözlerden okunuyor
Gece karanlığında sessizlik yok olurcasına
Feryatla yırtılıyor
Sevgililer, sevenler, sevilenler
O feryatla yok oluyor. Bir anda
Belki o anda bir kelime yarım kalıyor
Beklide bir gülümseme
Bir bebek beklide annesini emiyor
Beklide öğretmeninin verdiği
Ödevlerini hazırlıyor bir öğrenci
Kim bilir beklide
Beklide ben, ben olduğumu
Unutuyorum
Acılar içinde arıyorum beni
Ben beni arıyorum yıkıntılar içinde
Orada sesimi duyan var mı?