Yıkıntı Çerçevesi Şiiri - İsimsiz Şairr

Bazen kendini unutursun aşkından, sevginden.
Sonradan fark edilir yaptığın hatalar,
ama sen herkezi etrafından dağıtmayı becermişsindir.
Kısacası sen yalnız kalmayı haketmişsindir.

Tarifi yoktur aşkın,
bilemezsin kime tutulacağını
bir an herşeyini temziler ansızın.
Sevmek bu kadar basittir işte.
Zaman, heyecan, korku kaplar bedenini.

Hikaye başladımı acaba dersin,
kalemi sıkıca elinde tutuverirsin.
Kaybolmasın hikaye her an, her dakika, her saniye devam etsin diye...
İşte bu kadar basittir her şey.

Öğlenleyin yanıma gelip 2 çift laf edicekti,
Beni heyecanımdan öldürüp herkeze alay konusu ettirecekti.
ama o gelmedi beni 2 dakikada hayatından silip.
Bir hatamı bile umursamayıp attı ruhumu yüreğinden bir okadarda kalbinden.

Bu gözler nasıl unutabilir ki şimdi seni?
Güzelliğini, gülüşlerini, güzide kalbini.
Biliyorum her şeyin sebebi benim be sevgili.
Mesela seni güldüreyim diye yaptığım şakalar, saçmalıklar.
İşte bunlardan kaybettim seni.

Zaten beni sevse bunları umursamazdı dimi?
Bazen adını aşk bile koyamıyorum bu serüvenin.
İçimde yanıyor her şey,
bir bir kavruluyor kalbim ve,
yavaş yavaş bedenime yayılıyor senin bende bıraktığın: yara

Kış bitti, karlar eridi.
Çiçekler, yapraklar açmayı başlayıverdi.
Oysa benim ne hayallerim vardı be dünya güzeli,
Mesela çiçek senfonisi misali...

Bazenn içime sığmıyor, bazende uyku tutmuyor.
Sebebi ise senin bende bıraktığın 3 5 yara.
Bu yaralardan en önemlisi senin beni terk edişin be sevgili,
En beklemediğim ve en hassas olduğum zamandı o.
Sürgün edildim sanki bir gece,
Zifiri karanlıkta yürüyorum sanki,
Çığlıklar atıyorum, sesimin çıktığı kadar bağırıyorum.
ama nedense sesimi kimselere duyuramıyorum.
Ben bittim, tükendim artık be sevgili.
Şimdi nerelere gitsem, seni arıyor bu hüzünlü gözler.
Senin bana hiç bir zaman dönmeyeceğinide biliyor bu kalbim,
ama seni göremeyince, duyamayınca, konuşamayınca rahat olamıyor ki yüreğim