Yıkıntı Şiiri - Dilek Kalındemir

Ne çok dağıldık,
ne çok gitti herşey içimizden.
Konuşamadık bile geriye kalanları,
resmini çizemedik yitirdiklerimizin.
Belki biz de anlayamadık!
Anlayamazdık kimin derdi ne?
Kimininki kendiyle...

Bir gün bütün üzüntülerin
bütün öfkelerin ötesinde,
bir de kin eklendi yüreklerimize.
Belki biz bile tanıyamadık kendimizi;
aynada yüzlerimizi,
titreyen ellerimizi, dizlerimizi,
bilmem hangi perdeden o sesimizi.

Şimdi, gerçek bir yıkıntı,
kaybolan zamanları ömrümüzün.
Yarısında terkettik bütün hevesimizi,
gençliğimizi, yaşama sevincimizi...

Kim bilir, hala taşıdığımız bu yürek,
ya da bizi taşıyan bu yürek,
geri döndürecek bir gün, kayan yıldızları.
Ya unutturarak hatırlanan sevdaları
ya da hatırlatarak unutulan umutları...

(Ekim 1999)