Yıkıntı Şiiri - Birkan Demirci

Camı kırılan herkese koştum,
ellerim kesik, ayaklarım çıplak,
bir umutla sarmaya çalıştım çatlaklarını.
Bir bardak su verdim, bir omuz,
“Geçer,” dedim,
“Ben buradayım.”

Benim evim yıkıldı,
duvarlar çatırdadı,
tavan üstüme çöktü sessizce.
Çığlık atmadım, kimseyi çağırmadım,
belki gelirler diye bekledim.

Hiçbiri yoktu,
yalnızlığın yankısı dolaştı odalarda,
kırık camlar şimdi bende kaldı.
Koşacak kimse yoktu o gün,
herkes kendi penceresini onarmakla meşguldü.

Yaralarımı sardım, sessizce,
bir yabancının elinden bekler gibi.
Ve öğrendim:
Bazı evler öyle yıkılır ki,
bir daha misafir gelmez.