Yıkıntı Şiiri - İnan Karataş

Titriyorum sabahın karanlığa açılan gözlerinin altında.
Betondan yığınlardan örtünsem diner mi üşümem?
Uğultular içinde tanıklıktan utanmamıştım çocuksu bir çığlıktan önce.
Sonra minik bir elin sıcaklığını aradım tozlar içinde .
Büyük çabayla kırılsam ve sevdiklerime kanat olsam diyerek
Sesimin yetmesini bekledim çaresizliği yıkmak için çırpınana.

Çırılçıplak acılar sardım ayaklarıma dirim bulmak için
Sonsuz bir boşluk halinde görmüyorum katmer olmuş parçalarımı.
Uzansam, kırsam, kaldırsam söner mi yekpare olmuş bu dargınlık?
Daralıyorum ezilmiş canlılar boşluğunun yitirilmiş sesleri eşliğinde.
Dağılmış yaşamların toprağında tepetaklak ürkekliğimle
Devrilmiş sıradanlıklar diziyor gözlerim sanrı kokan aydınlıkta.

Acılar kusan sokağımın ve mecruh caddelerimin arasındayım.
Sızısı şiddetli hatıralar döküyorum ansızın
yere serilen tarihime.
Hattım boyunca akan asi bir çağrıdır dolduracak olan yarım bırakılmışlığı.
Ayın doyurduğuyla yalnız kalsam tekrar dokur musun alüvyon tarafımı?
Gene de umuttur kırıklarım üzerinden koklanacak yaşanmışlıklar.
Yeşereceğim sesimi boğan kalıntımın çatlağından yeniden yeniden.

6 Şubat 2023