Yıkılsın Acının Mutfağı

Bir çift çaydanlık
Alttaki büyük olan kalp
Üstteki küçük olan göz
Birbirine bir çift göz
Birbirlerinden başkasını görmesinler
Kulpları bir çift el, ayrı düşmesinler
Gönül ocağına ateş düşmüş
Ateş düştüğü yeri yakıyor
Kalp fokur fokur kaynıyor
Hüzün gözde demini alıyor
Semaya ayrılıklar tütüyor
Kollarım iki yana açılıyor
Gök han benim
Kim örmüş bu duvarı
Verin elime balyozumu
Nasılsa pas tutmadım
Yıkılsın acının mutfağı
Ya ben önce çatıya çıkayım
Ver elim elini
Kiremitleri kıralım
Baharsız odunları yakalım
Güneşe engel tavanı yıkalım
Sonra atlayıp içimize
Kalıplaşmış zamanlara
Taş üstünde taş bırakmayalım
Sofraya mutluluğa oturup aç kalktık
Zehirden bir menü kimileri
Zehir zemberek dilleri
İyiliğe açılmıyor kilitleri
Bu karanlık kalpleri nereye sürmeli
Verin elime meşalemi
Nasılsa pas tutmadım
Yansın acının mutfağı
Şu bıçak ucu dil ucundan kalbe değdi
Kırılan bardaktık su içilmeye kalkışıldı
Sabrımız kaşık kaşık tüketildi
Hoşgörümüz bir kenarda küflendirildi
İyilik bir nimetti, kimileri paspas etti.
Kalbe sevginin suyu kesilir mi hiç
Sevmeyi bilmeyenin yıkılsın içi...
Çaya tuz konulur mu hiç ey sevgi cahili
Bir çift çaydanlık sana nasıl feyiz versin...