Yıkılsam Şiiri - İnan Karataş

Yıkılsam içimdeki yılgınlık bereket yağdırır belki
Gitgide uzaklaşıp ıssızlaşan coğrafi parçaya.
Dopdolu inisiyatif beklemekten çatlar çağımdan kalan,
Kompozit duyguların çağrısına direnmeyen nemli duvarlar.

Evrensel sağırlıkta pörsümüş pabuçlar haykırışına,
Sızılarımın gördüğü silüetler karışır utanç sıyrılmadan.

Vurulsam özümdeki yapayalnız damlalar karışır sanki
Kanayıp sessizleştiren feryatların dinmeyen akışına.
Yerelliğimden kopan uzuvlar dökülür elem kokan semalardan,
Yılgıyı hıçkırıklara gizleyen dumanların içindeki sahipsizliğe.

Milis yoksunu inlemeler etrafında sızan kanların akışına,
Kıyımlar duyan kıyıların hüznü bulanır kalbimin nârı henüz sönmeden.

Sürülsem sırra kadem bastığım geceler söner belki
Birer birer koparılan güzelliklerden balkıyan beldelerin uzağında.
Variyetsiz yolların kalbinde süregelen bir kaçırılmanın nabzından
Ürkek bir çarpıntı dökülür yaban bir saldırının kuşatmasında.

Sessizleşen milyonların tabansız hareketinden kopan yıkımlardan
Zeytin ve incir ağaçlarının bayrı bakışları fırlar diz çökmeden…