Yıkılmıştı bir zamanlar bu şehirde insanlar

Bizim nur yüzlü Atalarımız
Tek dertleri vardı
O da vatanı kurtarmaktı...
Ne yiğitler ne Mehmetler şehit verdik bir zamanlar
Süt kokulu bebeleri toprağa kardeş ettik
Bir anne kucağını bilmeden
Toprağı kucakladılar kahpe kurşunlarla
Kimisi nişanlıydı kimisi evli
Kimisi de henüz baharına yeni girmişti
Omuzlarında taşımayacakları yükleri
Yol aldılar gecelerce vatan aşkına
Neden açız neden susuzuz demeden
Bir lokma ekmeğe razı oldular
Kimisi de yiyemeden ruhunu teslim etti
Unuttular analarını bacılarını
Saçları kınalı yavrularını
O güzel Akasya kokularını
Çay içerken serinledikleri söğüt diplerini...
Geceleri arkadaş ettiler yanlarına
Vatan sevgisini bildiler böğürlerinde
Evlat diye kucakladılar evlatlarını özleyince
Ana gibi okşadılar analarını özleyince
Bir karış vatan toprağına el uzatanın
Azrail’i oldular karşılarında
Aslan kesildiler güçleriyle
Bir Mehmetçik bin askere bedel oldu yüreğiyle
Onların gücü kalplerindeki vatan millet aşkıydı
Onların gücü İman aşkındaydı
Allah Allah nidalarıyla çarpışırken omuz omuza
Bir damla kanları düşerken toprağa
Son cümlelerinde saklıydı bütün sırları
Tüm aleme bedeldi aslında söyledikleri
Vatan sağolsun demekti bu son sözleri...

26/07/2004