Yıkılmışım Ben Şiiri - Lokman Gülbahçe

Rüzgârın sert estiği bir akşamüstüydü. Sokaklar sessiz, gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı. O, yalnız başına bankta oturuyor, ellerini dizlerinin üstüne koymuş, gözleri uzaklara dalmıştı. Kalbi, günlerdir sustuğu bir acıyla doluydu; her hatıra, her anı onu yeniden yıkıyordu. Sevdiği kişi yanından ayrılmış, belki farkında olmadan onu derin bir yalnızlığa terk etmişti. Arkadaşlar, dost bildikleri bile ilgisiz, hatta bazen küçümser bir tavırla yaklaşmış, onun acısına kulak vermemişti. Her darbe, her soğuk bakış onun yüreğine işlenmişti; her adımda biraz daha solmuş, biraz daha kırılmıştı. Gözlerinden yaşlar durmaksızın süzülüyordu. Hıçkırıklarla karışık sessiz bir çığlık yükseliyordu içinden: sevda, özlem ve ihaneti bir arada taşıyan sessiz bir feryat… İçindeki aşk hâlâ güçlüydü; yalnızca yanında olmasını istediği kişi vardı. Diğer her şey artık anlamını yitirmişti. Kalbindeki boşluğu doldurmak için hiçbir şey yetmiyordu. Her hatıra bir hançer gibi saplanıyor, her yokluk acıyı yeniden üretiyordu. Çaresizlik içinde kalmış, sevgisizliğin ağırlığıyla baş başa kalmıştı. Dışarıdan bakınca belki sıradan bir yalnız gibi görünüyordu, ama iç dünyasında fırtınalar kopuyordu. Ve o an, sessizce kendi kendine mırıldandı: “Ne kadar uzak olursan ol, ne kadar acı verirsen ver… ben hâlâ buradayım, hâlâ seni bekliyorum. Ama artık yıkılmış bir ben var; kırık bir yüreğim var. Sensiz geçen her an bana bir ömür gibi geliyor.” Rüzgârın sesiyle birlikte bankta oturan yalnız adam, gözlerindeki yaşlarla birlikte içindeki acıyı da gökyüzüne bıraktı. Yalnızca aşkın ve hasretin izleri kaldı geriye.