Yıkılmış Bir Eve Şiiri - Güven Sabuncuoğlu

Az önce kaldırıp attılar duvarları.
Hatırlıyorum iki katlıydı.
Balkonunda sırnaşık sarmaşık.
Hayata tutunmaya çalışıyordu.
Mutfak çıplaktı.
Çeşmenin kellesini kopardılar.
Odalar artık uzun bir boşluktu.
Gece bütün gücüyle;
Bize yaklaşıyordu.
Gördüm anılar başı boş,
Yüzükoyun yatıyordu.

Az önce kaldırıp attılar duvarları.
Bilmediği bir evi yıkan,dozerin gıcırtıları;
Ağlamaklı bir ses bıraktı.
Artık eskisi gibi olmayacak,hiç olmayacaktı.
Nasıl olduda kıydılar,ah nazik duvarları;
Bir kum yığını sandılar.
Anıları kaldırmak kadar ağar gelirmi,
Böylebir yükü böylebir düşüncesizi;
Ne olduda üzerine saldılar.
Ah o kentin içindeki sıcak evden;
Bir daha duman yükselmeyecekmi?