Yıkılmış adam... Şiiri - Yusuf Ziya Lebl ...

Bir adam yıkılıyor
daha doğrusu yıkılmış bir adam.
Sanki delicesine sendeliyor
sarhoşluğundan değil, darbeden.
Kaderine kızıyor, isyan ediyor.
Bu gününe küfrediyor
'ayaktayım' diyor, daha yıkılmamış
'dünyayı yıkmadan yıkılmam' diyor...

Nasıl yıkılmamışsın be adam
sevenin seni nasıl da yıkmış
söylesene, oturduğun bankın
neresi senin yattığın odan
Ne zamandan beri ocağın yanmamış
hangi yemeği yapmış bekleyen kadının...

Cebinden çıkardığı bir kaç solmuş resim
kimbilir, kaç yıllık mazisi.
'yıkılmadım' diyor ama, ben yıkılıyorum.
Tutamıyorum kendimi, gözlerim doluyor
yaşlarımı silerek;
'topla kendini be adam' diyorum...

O nasihatları veren ya ben?
Nasıl da yıkılmıştım birden
nasıl vurulmuştum o şimşeklerden
ne yaralar almıştım şu yüreğimden..
Yıkılan adam o değildi
o adama nasihatları veren ben!
Kendi yıkılmışlığını saklayan
düşmancasına günlere küfreden
yıkılan bendim, karanlıklarda yaşayan.
Bankları mesken tutan, bendim yıkılmış adam
Kendine nasihatlar çeken
o deli adam bendim! ..