İnsan alışıyor bir yerden sonra yaralarına, yangınlarına, yaslarına, buna olgunlaşma diyoruz sessizce kabullenme. Hatalara, hazanlara, hayallerin azalmasına, belkide olgunlaştıkca yalnızlığı seçiyoruz. Hep güçlü durma çabası yoruyor, yalnızlığın kuytu köşelerinde nasılda çocuk gibi ağlıyoruz, küsüyoruz, kendi kendimize huzur veya ceza veriyoruz...
Sonrası hiç birşey olmamış gibi maskelerle geçiyoruz yakınlarımızın arasından, Yaralarımızın, yangınlarımızın arasından. Başımız dik olgun bir gülümsemeyle. Diyoruz dostlarda, düşmanlarda bizi güçlü görsün yenilmez yıkılmaz bilsin...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta